EU, waar ben je?

Mijn ouders zijn trouwe foto-album plakkers. Mijn hele leven speelt zich zo’n drie keer per jaar hetzelfde heerlijke tafereel af. Hoewel het digitale tijdperk natuurlijk wel iets heeft veranderd , blijft de basis hetzelfde, Mijn vader zorgt ervoor dat de foto’s afgedrukt worden, waarna hij samen met mijn moeder samen aan tafel gaat zitten op een zondagmiddag. Stapeltjes vormen zich over de hele tafel: foto’s, foldertjes, bonnetjes en dagboekaantekeningen worden bij elkaar gelegd. Hierna begint het plakken en het schrijven, hele verhalen komen er op papier. Als ik een paar weken later weer eens langskom mag ik plaatsnemen op de bank en laten mijn ouders vol (terechte) trots hun nieuwste album zien.

Een paar weken terug kreeg ik een berichtje van mijn moeder. Of ik nog een afsluitende blog ging schrijven over Lesbos, dan moest er namelijk een bladzijde open worden gelaten in het plakboek.
Ik schreef terug dat ik het niet wist. Ik wilde wel iets schrijven, maar wist van gekkigheid niet wat.
Wat moest ik schrijven?! Had ik het goed gehad? Jazeker. Had ik mooie ontmoetingen gehad? Dat ook. Was er een prettige sfeer bij Shower Power? Ook dat ik volmondig beamen. Maar tegelijk met dat alles knaagde er iets.

Want hoewel het verhaal van Shower Power goed is en ik echt heel blij ben met wat daar gebeurd is wat er op Lesbos gebeurt, is wat er op Lesbos aan de hand is niet goed. Helemaal niet goed zelfs. In een kamp dat gemaakt is voor 3000 mensen leven er intussen meer dan 20.000. De kou is verschrikkelijk in de tenten, gevaar door constante onderlinge spanningen dreigt constant, de artsen en het ziekenhuis kunnen niet meer de medische hulp bieden die nodig is en mensenrechten worden iedere seconde die voorbij tikt geschonden.

Als we terugkijken naar de oorlog wordt ons de vraag gesteld: wat zou jij hebben gedaan. Welke rol zou jij hebben. Iemand plaatste deze week op facebook een afbeelding met de tekst “If you’ve ever wondered what you’d do during slavery, the holocaust or civil rights movement: you’re during it right now” (Wanneer je je ooit hebt afgevraagd wat je zou doen tijdens de slavernij, de holocaus of de burgerrechtenbeweging: Je doet het nu). Dit is natuurlijk een pittige stelling en hoewel ik meteen wil zeggen dat ik natuurlijk een duidelijk verschil zie tussen deze momenten uit de geschiedenis en wat er nu gebeurt op Lesbos is het wel een vraag die me bezig houdt. De mensenrechten worden in Moria elke dag geschonden. En wat doe ik er tegen? Hoe verzet ik me? Heeft wat ik bij Shower Power deed nu echt geholpen? En hoe kan ik me daadwerkelijk verzetten tegen wat daar gebeurt? Ooit zei een Griekse bewaakster tegen mij dat het misschien beter was als de hulpverleningsorganisaties uit Moria zouden vertrekken. Zolang de organisaties bleven helpen, zo stelde zij, zou de rest van Europa het gevoel blijven houden dat de situatie op Lesbos zo erg niet was.

Gisterochtend werd ik wakker met een foto die mij schokte. Midden in de nacht bleek er een groot schip aangekomen te zijn op Lesbos. Op dat schip waren goederen aanwezig voor de bouw van een nieuw gesloten opvangkamp op Lesbos. Ook waren er op het schip honderden agenten aanwezig. Blijkbaar hadden ze al verwacht wat er vervolgens ook gebeurde. De bewoners van het eiland kwamen in opstand! Al jaren geven zij aan dat de situatie onhoudbaar is. De situatie voor de vluchtelingen is onmenselijk, toeristen komen niet meer naar het eiland, het ziekenhuis kan alle extra patiënten niet aan en de laatste tijd neemt ook de criminaliteit in rap tempo toe (zo werden er bijvoorbeeld bomen omgezaagd om vuur mee te maken en schapen gestolen om op te eten).

Toen de bewoners in opstand kwamen greep de politie direct met harde hand in. Mensen worden met traangas bestreden, om zo te zorgen dat de bouw door kan gaan. Gelukkig houden de Lesbossenaren stand en blijven ze zich verzetten. Vandaag scharen verschillende NGO’s zich achter de demonstranten en leggen de vrijwilligers hun werk neer. Laten we heel hard hopen en bidden dat dit eindelijk de doorbraak is waar al zo lang op wordt gewacht….

De foto boven aan deze blog maakte ik in het centrum van Mytilini, de hoofdstand van Lesbos.

Truus....

In mijn dagelijks leven woon ik in een liefelijk appartementje in Ede. Samen met mijn kat vorm ik hier een huishouden, waarbij ik al het werk doe en hij vooral jankt om eten. Sinds afgelopen oktober worden we echter vergezeld door Truus.Truus is een zwijgzaam type dat niks eet en niks vraagt, lekker makkelijk. Echt gezellig is ze trouwens verder ook niet, maar dat doet er echter niet toe. Truus heeft maar één taak en dat is stilzitten. 

Truus is namelijk aangeschaft voor Shower Power. Sinds ik wist dat ik hierheen ging had ik één belangrijke wens. Ik wilde graag de haren van de meisjes en vrouwen mooi kunnen maken. Bij mezelf kom ik niet verder dan een simpel knotje, en proefmodellen kwam ik verder ook tekort, dus schafte ik een zogeheten 'oefenhoofd' aan. Mijn nichtje, dat direct verliefd op haar was, wilde haar de naam Truus geven. En zo geschiedde….

Ik werd er niet heel gelukkig van om te oefenen met Truus. Ik vond het maar een ingewikkeld karweitje om in te vlechten, maar wat ben ik nu blij dat ik het gedaan heb. 

De meeste vrouwen die in het huis van ShowerPower komen zijn Afghaans. In Afghanistan is het gebruikelijk dat vrouwen hun haar tot op het bovenbeen dragen, vertelde een meisje mij vanmiddag, kort haar was voor jongens en dus echt 'not done'. Dit meisje vertelde me dat ze al een berichtje had gekregen van familieleden die al in Duitsland waren met het verzoek niet mee te gaan in die gekke Europese gewoonte om je haar af te knippen; 'please, keep it long'. 

Veel vrouwen vertellen ons dat ze hun haren al tien weken (of soms langer) niet gewassen hebben. De douches in Moria zijn er te koud voor. Dit is terug te zien aan hun haar. Bij het schoonmaken van de douches tref ik vaak een flinke dot haren in de putjes aan. Wanneer de vrouwen na het douchen terug komen, trekken ze vaak direct een doek over hun hoofd. Intussen weten wij wat hier waarschijnlijk achter, of eigenlijk onder, zit. Als de doek af gaat verschijnt er een soort spinnenweb aan haar. Wij zijn intussen getraind om niet meer te aarzelen. Haarolie, een borstel en een föhn worden tevoorschijn getoverd. Werk aan de winkel! Hoewel ik altijd bang ben de meisjes en vrouwen pijn te doen, doorstaan ze de behandeling goed; na een kwartiertje kijken ze zichzelf daarna weer trots aan in de spiegel. De complimenten gaan dan door de kamer "what a nice hair you have!". En inmiddels weet ik dat een vlecht het voor veel meisjes en sommige vrouwen echt af maakt. "you look like a princess". Een brede lach in de spiegel is de kroon op mijn werk. Bij vertrek naar het kamp gaat de doek weer over het hoofd. Gebruiken en de kou overheersen dan toch. Maar he! Zij en ik weten wat daaronder zit….

Van Sinterklaas naar de Kerstman

Vorige keer schreef ik dat ik de wind hoorde waaien om het huis en dat het bij de open haard voelde als een echte Sinterklaasavond. Afgelopen maandag voelde ik me even de Kerstman. Nu geloof ik niet in die man en heb ik er ook niks mee, dus enige uitleg is hier wel nodig. 

Maandag is de dag dat ShowerPower dicht is. Op die dag slapen wij als vrijwilligers uit, maken een wandeling, pakken eventueel wat zaken op in huis en doen waar we verder zin in hebben. Natuurlijk sliep ik ook heerlijk uit, maar in de tweede helft van de ochtend vertrok ik met de teamleidster naar het centrum van Mytilini, de hoofdstad van Lesbos. Zij ging op pad voor boodschappen en allerlei praktische zaken en ik ging alle Chinezen af. Nu vraag je je misschien af wat je bij een Chinees moet om 11:00 's morgens, maar op Lesbos is een Chinees wat anders dan in Nederland. 

Een Chinees is hier de goedkoopste optie om aan sokken te komen. En nu kunnen we het natuurlijk uitgebreid gaan hebben over de arbeidsomstandigheden waaronder deze sokken zijn gemaakt, of het plastic waar ze in verpakt zijn, of de katoen waar ze van gemaakt zijn, maar dat parkeerde ik deze dag even helemaal. Met het geld dat jullie allemaal samen bij elkaar hebben gebracht ging ik namelijk op jacht naar zoveel mogelijk sokken. Bij de eerste Chinees scoorde ik 42 paar, bij de tweede een soortgelijk aantal, en die loste ik daarna bij de auto van de teamleidster. Ik moest namelijk nog naar de Grote Chinees en hier had ik stiekem al even gespiekt. Ik wist dat deze man mij ging helpen aan nog heel veel meer sokken. 

Na een korte tussenstop bij de supermarkt voor wat powerfood stapte ik naar binnen. Ik koekeloerde om me heen. Geen wagentjes, geen mandjes.... Bij de kassa stond een lange rij, dus de optie om elke keer een lading daarheen te brengen viel ook weg. Zou ik zo'n koffer pakken die ze ook verkopen om alles naar de kassa te brengen. Hmmmmmm... twijfel, hoe ga ik dit aanpakken?!?!Op dat moment vroeg een andere klant aan een Chinees in een dikke winterjas iets over een product. Wacht eens even, deze undercoverchinees is een winkelmedewerker! Ik schiet de beste man aan en vraag hem hoe ik de hele bak met sokken naar de kassa kan krijgen. "How many socks do you want?", vraagt de beste man.  Oepsie, daar had ik nog niet over nagedacht. Ik doe maar een gooi. Vragend kijk ik hem aan "I've got 300 euro’s", how many can I get?” De man rekent even snel en vertelt me dat ik dan 300 paar kan krijgen. Akkoord! Via een walkie talkie laat hij alles naar boven komen vanuit de kelder. Licht paniekerig vraag ik hem of hij ook shoppers verkoopt waar de sokken inpassen. Een grote vuilniszak wordt tevoorschijn getoverd, alle sokken ingeladen en ik word vooraan in de rij gezet. 5 minuten later loop ik richting de haven waar de teamleidster op me wacht. De vuilniszak hangt over mijn schouder en deze zeul ik letterlijk met me mee. Vanuit een speaker klinkt "jinglle bells" en  zo voel ik me even de Kerstman. Wat een heerlijk gevoel, voorlopig zullen vele vrouwen door deze kerstvrouw naast een bh en een onderbroek ook weer sokken krijgen. 

Naast de sokken heb ik ook vele tube's bepathen en sudocreme gekocht. Deze kunnen we meegeven aan kleine kindjes met rode billetjes (waarop de kans groot is als je maar 1 of 2 luiers tot je beschikking hebt per dag).  Het overige geld is naar de stichting gegaan zodat er ook in de toekomst nog vele onderbroeken, bh's en sokken gekocht kunnen worden. 
Nogmaals heel heeel heeeeeel veel dank!!!

Als het me lukt volgt er deze week nog een blog. Ik gok over Truus...

Hoor de wind waait....

Als jullie me hier zouden zien zitten, dan zou je je afvragen wat dit nog te maken heeft met hulp aan vluchtelingen. Ik zit heerlijk in een grote plofstoel, het haardvuur brandt mooi en ik heb mijn eigen heerlijke dekentje van thuis over mijn knieën getrokken. Een glaasje rode wijn staat naast mijn stoel en af en toe nip ik daaraan, terwijl ik geniet van mijn heerlijk gevulde buik (met overheerlijke rijst, ei en salade). Buiten hoor ik de wind langs het huis razen, je zou je zo voor kunnen stellen dat het Sinterklaas is.

En dat is waar het wringt. Ik zit er nu even heerlijk bij, maar ik heb een hoop leed van buiten naar binnen zien komen de afgelopen dagen. Iedere morgen rond kwart voor negen staat de eerste bus voor de deur. Als we die openschuiven komt er een enthousiast "hello", "salaam"naar buiten, uitgesproken door acht koude mensen. Soms zijn het volwassen vrouwen, soms tienermeiden, gevolgd door kinderen van alle leeftijden. Eerst zo snel mogelijk naar binnen voordat we uitpuzzelen wie bij wie hoort. In de bus hebben de gasten al een warme kruik gekregen, maar als de kou in je botten zit (en je daardoor misschien ook wel helemaal niet geslapen hebt), ben je na een rit van twintig minuten nog niet ontdooid. Snel schuift iedereen bij de open haard die we zo hard mogelijk laten branden op dit moment. We slaan dekens om de mensen heen die er het koudst uitzien en eventuele zieken krijgen nog wat extra aandacht om warm te worden.

En dan begint het ritueel. We schenken drinken in (thee of sap) en geven informatie over Shower Power. Iedereen krijgt 5 minuten stromend water (i.v.m. de kosten van afvoer van vuil water), kinderen kunnen in een grote teil gewassen worden en wc-papier moet in de prullenbak. Of alle informatie landt zullen we later dat uur wel merken.
We maken een indeling wie naar welke douche gaat en wie welk groepje begeleidt. Daarna begint de uitdaging om spullen te zoeken. Vrouwen krijgen zolang de voorraad strekt een bh, onderbroek en sokken. Kinderen krijgen een onderbroek, hemd en sokken. En als we zien dat het nodig is, of als erom wordt gevraagd kijken we nog voor een mutsje of schoenen. Vooral de situatie rondom de schoenen is schrijnend, we hebben weinig op voorraad, maar zien wel veel kinderen op crocks binnenkomen. Als daarbij de voeten ook nog bloot zijn kan je je alleen maar indenken hoe koud zo'n kind het moet hebben.

Hierna gaat de eerste persoon onder de douche. Tienermeiden en grote kinderen zelfstandig, maar regelmatig verdwijnt er ook een half gezin in een badkamer. Gisteren maakte ik het mee dat een moeder met drie kinderen de badkamer ging. Na veel gespetter en gelach werden er in een tijd van drie minuten drie hummeltjes naar buiten geduwd, in niets anders dan een handdoek. Nu ben ik gewend om kinderen aan te kleden, maar dit tempo kon ik niet bijhouden. Gelukkig schoot mijn collega te hulpen en konden we ze net voordat ze weer verkleumden in de kleren krijgen.
Op het moment dat ik de jongste zijn sokjes aan zou trekken kwam nummer twee(4jaar) tevoorschijn. Snel trok hij de sokken uit mijn handen om ze met een ondeugende grijns in het zakje te stoppen waarin hij ze gekregen had, samen met zijn eigen sokjes. Wat nou aantrekken, dit cadeautje moest geshowd worden. Nadat ik ze terug had en broertjelief opnieuw de sokken stal gaf ik de strijd op, het kleinste jongetje liep intussen namelijk vrolijk rond op zijn blote voetjes.

Na het douchen volgt nog bijna een uur van ontspannen. Nagels lakken, vlechten maken, haar föhnen, kletsen en thee drinken voor de volwassenen. De kinderen doen ook hun haar en knutselen, spelen of komen jou 'helpen'. Het bloed door de aderen lijkt letterlijk weer te gaan stromen. Een kom soep gaat er meestal met smaak in, het fruit op tafel wordt opgegeten en de bekers nog een keer bijgevuld. Als het signaal komt dat het bijna tijd is om op te doeken zucht de ruimte. Terug naar Moria, niemand die dat wil....

(Volgende keer een verslag van mijn shoppingtour door Mytilini.)

Ik ben bang dat er niks meer van mij over is....

rustig rustig, niet schrikken. Fysiek ben ik prima in orde. En ook mentaal is er niks mis. Maar mijn hart, ik ben bang dat dat stukje voor stukje is gesmolten de afgelopen weken. Bijna dagelijks kreeg ik een lief appje, een financiële gift of een tasje gevuld met onderbroeken en mutsjes.  En iedere keer smolt mijn hart daar een stukje van, totdat ik voor mijn gevoel compleet gesmolten was. Want in al deze gebaren zag ik de liefde, de liefde van iemand die omkijkt naar zijn medemens en tijd, geld en energie geeft om deze liefde om te zetten in iets concreets.

Van alles wat ik ontving kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Voor zover mogelijk heb ik geprobeerd iedereen te bedanken, maar niet altijd is dat gelukt. Daarom wil ik via deze weg iedereen heel erg bedanken! Wow, wat ontzettend mooi wat jullie samen hebben gedaan en bij elkaar hebben gebracht. Graag wil ik een aantal acties extra benoemen

*Speciaal denk ik aan de dagbehandelingsgroep die een tas vol mutsjes maakten voor de baby's in Moria. Ook een moeder en dochter die mij zijdelings kenden gingen op die manier aan de slag. Wat bijzonder dat jullie samen de tijd namen om voor deze kinderen aan de slag te gaan! Ik heb genoten van jullie prachtige patroontjes en het idee dat ieder mutsje staat voor een warm hoofdje. 

*Dank aan de school die besloot om van het opgehaalde zendingsgeld van dit jaar 500 euro over te maken naar ShowerPower! Ook NGK-gemeente de Pelgrim (waar ik zondag naar de kerk ga)haalde geld op voor dit doel, na een collecte werd er 562,20 euro overgemaakt naar de organisatie. Ongelooflijk!

*College de Kleine Prins Utrecht (waar ik werk) ging na mijn oproep met hun leerlingen aan de slag. De docenten besloten hun leerlingen les te geven over vluchten en hen in de gelegenheid te bieden om in hun schoolwinkel onderbroeken en mutsjes te kopen. De leerlingen deden massaal mee en vlak voor de kerstvakantie kreeg ik een mand vol spullen aangeboden. 

*Op de stationsweg 109 in Ede werd tot twee keer toen een complete doos met spullen gevuld. Medewerkers en vrijwilligers van Tijd voor Actie, Dien je stad, Coördinatie Vrijwilligers Vluchtelingen in Ede, Laten we Welzijn en Present vulden deze samen.  

Bij elkaar haalden we samen het volgende op: 

• 196 Kinderonderbroeken (met daarbij nog 49 kinderhemden)
• 216 vrouwenonderbroeken (en nog enkele bh's en hemden)
• 162 babymutsjes (en nog enkel sjaals, handschoenen, sokjes en rompertjes)
• €1267,76 waarmee ik op Lesbos nog veel meer spullen kan gaan halen

Dank, ontzettend veel dank aan iedereen die iets heeft gedaan en/of gegeven. Ik ga alles naar Lesbos brengen en met heel veel liefde uit delen!! 

Heel veel liefs, 

Tamara

p.s. mocht je op facebook mijn oproep hebben gedeeld zou je dan ook de dankjewel-post die ik daar vanavond post willen delen. Op die manier hoop ik ook alle anonieme gevers te bedanken. 

Een hoofd vol gedachten, een doos vol onderbroeken

100 kilometer per uur, dat wordt de nieuwe maximumsnelheid op de wegen hoorde ik vanavond op tv terwijl ik rustig mijn heerlijke lasagne op at. Rutte noemde het een 'rotmaatregel' en ik snapte dat hij dat vond. Toen ik even iets uit de keuken wilde pakken meende ik de presentator te horen zeggen dat Rutte had aangegeven dit moeilijker te vinden dan de hele vluchtelingenproblematiek. U kunt zich mijn reactie voorstellen: ik vloog tegen het plafond! Was die man helemaal van lotje getikt?! 100 km/h is vervelend, maar toch in de verste verte niet te vergelijken... Die man moet zelf eens in een tentje gaan zitten.... "Rutte, not my president", hoorde ik mezelf al mompelen.

Oké, oké... ik kan een beetje doordraven. En na een paar minuten mompelen, mopperen en hoofdschudden besloot ik dat het misschien toch wel slim was om even op te zoeken wat Rutte nu precies gezegd had. De NOS hielp me gelukkig snel en kon me gerust stellen. Rutte had gezegd dat hij de stikstofproblematiek qua complexiteit net zo ingewikkeld vond als de vluchtelingenproblematiek. Dat is natuurlijk andere koek.

Toch zette de uitspraak me weer even aan het denken. Waarom is het toch allemaal zo complex met die vluchtelingen? Het deed me terugdenken aan een week eerder toen ik met mijn vader in de Bethelkerk in den Haag een keukentafelgesprek van de Christeunie bijwoonde.
Hoe gastvrij willen en kunnen we zijn was daar de vraag.  Ik denk vaak dat we de vluchtelingen van de Griekse eilanden gewoon zo snel mogelijk moeten verdelen over de Europese landen en hen een eerlijke en snelle procedure moeten geven. Op deze avond leerde ik dat het helaas niet zo simpel is. Juist bij gastvrijheid hebben we ook grenzen nodig leerde ik deze avond, anders zal het draagvlak onder de Nederlandse bevolking minder worden. Juist wanneer we met elkaar vaststellen wat we willen en aankunnen zal de angst minder worden en kunnen we uiteindelijk meer aan. En hardop uitspreken wat wij als CU-leden dachten dat Nederland aankon bleek behoorlijk eng, bijna niemand waagde zich er aan. En dus snap ik ook dat Rutte niet voor een makkelijke taak staat, met een land vol mensen dat soms weinig ruimte meer over heeft voor vluchtelingen.

Deze avond van de CU bracht me nieuwe inzichten, maar frustreerde me ergens ook. Wat kopen de bewoners van de vluchtelingenkampen er immers voor dat wij er nog even over  moeten nadenken wat we aankunnen, NIETS! Dagelijks lopen mensen in Moria nieuwe trauma's op terwijl wij praten en vergaderen.

En toch. Toch is het goed dat we praten, twijfelen en discussiëren. Samen nadenken over de vraag of iedereen welkom is en wat we wel of niet aankunnen. Maar gelukkig kunnen we in de tussentijd wel blijven helpen. En tjonge... wat dat betreft gebeurde er iets in deze zelfde week. 10 dagen geleden publiceerde ik op Facebook de flyer voor de onderbroeken- en mutsjesactie. Ruim 14 keer werd deze gedeeld door vrienden en kennissen. En het nieuws verspreidde zich als een malle. Ik kreeg reacties van familie, vrienden, kennissen, kennissen van kennissen en totaal vreemden. Op mijn bankrekening zag ik het ene na het andere bedrag verschijnen en de dozen op verschillende locaties vulden zich in rap tempo. Fantastisch! Elk onderbroekje brengt een grote smile op zijn gezicht.
We weten misschien niet altijd wat we moeten doen, maar in dit geval weten we blijkbaar wel wat we niet moeten doen: mensen in een vuile onderbroek laten lopen. Mensen, jullie zijn fantastisch!!!

Frisse billen

Ik wil u een twee nogal persoonlijke vraag stellen.

Hoe vaak trekt u een schone onderbroek aan? En, hoeveel onderbroeken heeft u?  

Wees maar gerust. U hoeft de antwoorden niet met mij te delen.

Ter voorbereiding op deze blog deed ik wat research via google. Nu dacht ik dat alles in de wereld ongeveer wel was onderzocht, ik bedoel als er zelfs is onderzocht of de geur van je oma je vrolijk maakt dan zouden we over ondergoed toch ook veel moeten weten…
Helaas,  het lukte mij niet uit te vinden hoeveel onderbroeken de gemiddelde persoon heeft, maar mijn eigen kledingkast leverde er toch 15 op. Ook op forums kwam ik dit soort getallen vaak tegen. Hoe vaak mensen een schone onderbroek aantrekken leverde ook interessante verhalen op, jakkes! Laten we het erop houden niet iedereen de opvoeding van zijn/haar ouders goed heeft onthouden.

Zoals u wel weet zijn er vaak inzamelingsacties gehouden voor de vluchtelingen op de Griekse eilanden. Ik heb zelf ook regelmatig geholpen om bij dit soort acties spullen die ingeleverd waren uit te zoeken. Honderden broeken, truien, mutsen en sjaals zijn door mijn handen gegaan, iedereen had zijn kledingkast uitgemest en er gingen dozen vol schatten die kant op.

Maar onderbroeken, die zaten er niet bij. Logisch, want we vroegen om geen gebruikt ondergoed in te leveren. Kunt u zich dus  voorstellen hoe groot het tekort daar dus aan is?! 

Shower Power biedt vrouwen en hun kinderen bij hun douchebeurt daarom schoon ondergoed aan.
Ik wil deze daarom gaan inzamelen de komende periode. Waar en wanneer ik dat ga doen laat ik nog weten, maar mocht u mee willen doen wilt u dan vast uw ogen openhouden in de winkel.

Concreet is dit wat ik zoek:

-        - Kinderondergoed voor jongens en meisjes. Onderbroeken en hemden, nieuw en in de verpakking.

-        - Vrouwenondergoed: Onderbroeken en hemden. Nieuw en in verpakking.

-        - Babymutsjes voor binnen en buiten, schoon/uitgewassen

Hoe lief ik het ook vind als u meer wilt doneren, dit is het enige dat ik meeneem naar Lesbos (vanwege de kilo’s)
Meer goederen doneren kan wel via Attika Human support. Op de pagina wat kanjij doen kan je hier meer informatie over vinden bij punt 4. Daarnaast kan je natuurlijk ook doneren aan Shower Power, meer hierover vind je op de zelfde pagina bij punt 5.