Midden in de nacht schrok ik soms wakker. Regelmatig vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Had ik wel genoeg vrijwilligers? Hoe moest ik alle boodschappen op tijd in huis krijgen? En had ik goed genoeg gecommuniceerd met iedereen? Waar kon ik op het laatste moment nog een blik vrijwilligers opentrekken? En asjeblieft.... kon iemand me vertellen hoeveel een gemiddeld persoon eet?!?!
Maar de dag brak aan. Zaterdagmorgen om acht uur stond ik op uit mijn bed. De zenuwen gierden door mijn keel. WHAAAAAAAA.....nu moesten alle puzzelstukjes bij elkaar gaan komen.
En, dat kwam het! De pannenkoeken stapelden zich op in onze keuken (Helden die pannekoekenbakkers!!) terwijl ik mijn laatste lijstje afwerkte om de details te regelen.
Een laatste bezoekje aan de supermarkt (waarbij ik bijna mijn nek brak omdat ik op mijn gladde schoenen een uitdagend parcours aflegde in razend tempo) en toen op naar de wissel!
Laura (een heldin uit de kerk) maakte van een kerkzaal een prachtig pannenkoekenrestaurant.Rode tafelkleden, verse bloemetjes en slingers: de sfeer was direct aanwezig! fantastisch, het ging mijn verwachtingen te boven!
Ook de rest van de ploeg stroomde langzaam binnen. De taken werden verdeeld en wat heerlijk: ik kon alles loslaten. Mensen waren 100 procent gemotiveerd om te gaan knallen. Ze namen hun plek in, overlegden, communiceerden en reageerden op datgene wat er gebeurde. Ik hoefde me nergens druk over te maken.
Ik kreeg de strikte instructie bij de deur te gaan staan en enkel te genieten. En dat lukte, met gemak!
Ik mocht iedereen welkom heten. Ik vertelde de mensen dat ik blij was dat ze waren. En daar was geen woord van gelogen! Ik genoot van de lachende gezichten, de mooie ontmoetingen die mensen hadden, de stapels pannenkoeken die verdwenen. Wat een heerlijke sfeer was er!
En met nog steeds een lach op het gezicht rekenden deze mensen af. En ik zal het u eerlijk vertellen. Als er niemand in de buurt was telden wij met eenzelfde lach op het gezicht stiekem de briefjes :)
Ik genoot... maar af en toe keek ik even naar de bootjes achter me en de beelden op het scherm. Op die manier werden we even herinnert aan waar we het voor deden. De bootvluchtelingen! De mensen die geen pannenkoeken kunnen eten in een warm gebouw, maar van uur tot uur leven om verder te zoeken naar een veilige en goede toekomst. Als ze al veilig aangekomen zijn op het vaste land van Europa!
We knalden (heb ik al gezegd wat voor helden al die vrijwilligers zijn?!?!) en ook nadat iedereen naar huis was knalden we nog even door. We poetsten en boenden totdat de wissel weer op een kerk leek.(ik weet niet of het ook op tijd weer zo rook).
De overgebleven pannenkoeken verkochten we door aan een tienerclub die zondag een pannenkoekenfeestje hield en zorgden dat we ook verder geen eten weg gooiden (jaja...principes he?!?!)
En toen, naar huis! Met een overgebleven verjaardagswijntje van Esther in de ene hand, telde ik de inhoud van de kas met de andere hand.
Wat een geweldige opbrengst. Waar er voor deze party ongeveer 100 euro in de giftenpot zat mag ik deze week een fantastisch bedrag overmaken naar de Diaconie voor stichting Bootvluchteling.
Bent u er klaar voor?!?! Ja?!?! Komt ie:
E 1092,10
Waarvoor HEEEEEL VEEL DANK!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten